Natuurlijk stond ik op LinkedIn stil bij het bijzondere moment van mijn eerste jaar zelfstandig ondernemen. Naast allerlei felicitaties, soms uit heel onverwachte hoek, kreeg ik ook vragen. Vragen als: “Ook jij moet moeilijke momenten hebben gehad toch? Waarom deel je daar nu niet óók over?”
Misschien omdat mijn tijdlijn de week erna in het teken stond van WSPW vonden mijn volgers mijn hosana bericht wat eenzijdig.
Dat is wel zoals ik dat zo goed ken bij mezelf: succes en plezier kleiner maken. Vanuit een loyaliteit naar ooit, waar ik heb aangenomen dat dit er ook niet hoefde te zijn. Zo bleef ik trouw aan mijn nest. Ik voelde dan ook grote weerstand toen ik deze vragen en reacties ontving: ik ga mijn succes niet weer kleiner maken dacht ik! En ook die beweging, al lijkt het niet zo, is er een vanuit aanpassen aan, het aangepaste Kind uit de Transactionele Analyse.
Aanpassen of niet
In begeleidingen werk ik regelmatig met polariteiten als licht en donker, klein en groot. Ook dat ken ik goed. Als ik mij dan hard afzet tegen "te klein", kom ik terecht in mijn "te groot". Ik ben trots op waar ik ben en hoe ik het doe. Maar als de andere kant van de polariteit er niet meer mag zijn, wordt mijn verhaal te groot, onecht, niet van mij. Dat is waar de reacties en vragen van de mensen waarschijnlijk over gaan. Daarin zit een uitnodiging te komen met mijn hele verhaal.
En een heel verhaal gaat niet over inhoudelijk volledig, maar over balans. In dit geval tussen licht en donker. Daarom 'op veler verzoek' mijn verhaal als ondernemer, heler, vollediger én net zo waar.
Hoe ik weer begin met ondernemen
Ruim twee jaar eerder reikte ik uit naar mijn oude coach. We kennen elkaar dan al 20 jaar, hij mijn coach, ik zijn coachee. Tijdens een lunch was mijn plan om te bespreken hier een samenwerking rondom zijn persoonlijkheidstesten er zakelijk uit zo kunnen zien. Zijn ideeën over een samenwerking gingen echter veel verder: hij was op zoek naar een opvolger om zijn adviesbureau van hem en zijn vrouw over te nemen. De plannen voor deze mooie kans werden snel concreter. Enkele maanden later zegde ik mijn baan op en was ik ingestapt als partner. Doel: volledige overname binnen 5 jaar, met 3 nog te werven partners. Hoe mooier rond kon de cirkel worden: daar waar ik mijn eerste familieopstelling heb mogen doen, daar zou ik verder groeien als ondernemer, als mede eigenaar van een mooi bureau in systemische organisatieontwikkeling.
Binnen jaar leek er niets meer
In het eerste jaar kwam steeds scherper in het licht, dat houden van hetzelfde vak, bij lange na niet hetzelfde betekent als samen kunnen ondernemen. We moesten vaststellen dat onze visies te ver uit elkaar liggen. In het systeem was de op plek nieuw management niet vrij, niet voor mij. Een van mijn diepere thema's werd hard geraakt: er is voor mij geen plek, ik mag er niet bij, ik hoor er niet bij.
Geen eigen bureau, geen partners, geen opdrachten, geen helder pad dat voor mij was uitgelicht. Alles waar ik dat jaar veel van mijn energie, tijd, liefde en ook geld in had geïnvesteerd leek weg. Wat volgde was het jaar waar ik eerder over schreef op LinkedIn: 1 jaar ISTO | Bureau. Die post ging over de groei, de stijgende lijn, het resultaat.
Deze lijn begon voor mij daarmee wel in een de put, die zich op elke leerlijn aandient. Als begeleider en coach "zit ik er op" en "ben ik er van" zou je zeggen. Maar de put vraagt steeds weer veel van ieder mens, en dus ook van mij. Al weet ik dat het dal vruchtbaarder is dan de bergtop wilde ik er niet zijn. Ik was dacht ik net aangekomen op een prachtige bergtop, maar als sneel weer naar beneden gestuiterd. Mijn eerste reflex was ook zo snel mogelijk weer omhoog te klimmen en klauteren.
Misschien ken je het wel. Als je onverwacht een keer ergens plat op je gezicht valt en snel weer probeert op te krabbelen uit schaamte of ongemak? De kans is groot dat je nóg een keer valt. Dan bij voorkeur ook nog het tafeltje naast je op het terras met eten en al omver trekt in je tweede val.
Wat zich allemaal de berg af kwam rollen
In de eerste tijd ging ik door de gehele rouw cirkel van Kübler-Ross). De ontkenning was al eerder ingezet, het gevoel dat de samenwerking zou eindigen. Lange tijd heb ik geprotesteerd tegen mijzelf en onderhandelt met mijn eigen grenzen en verlangens. Uiteindelijk was er toch het moment waarop ik de sleutels inleverde en kwam, met het einde van een jaar hard werken, het verdriet van afscheid.
Terugkijkend was er zeker op opluchting, maar het duurde nog wel even voor ik daar voldoende bij kon. Veel in mij wil daar gelijk heen, veel licht schijnen op wat het me heeft opgeleverd, mijn geleerde lessen, zingeving. Mijn Wees Sterk gaat aan. Dat licht kan echter ook verblindend zijn en maken dat ik geen oog meer kan hebben voor wat zich aandient op de leerlijnen. Paden blijven afgesloten en wat geleerd mag worden blijft verborgen.
Toen ik 'rustig' om me heen lag te kijken, plat op mijn gezicht, zag ik dat er met mij veel de berg af is komen rollen. In mijn eerste jaar ondernemen, dus eigenlijk mijn 2e jaar alweer, horen ook de volgende dingen bij mijn verhaal.
- Afscheid van fijne relaties en coachees die ik heb moeten 'achterlaten' bij het oude bureau. Werk wat ik niet kon voorzetten onder eigen naam. Teams en mensen met wie ik mocht meereizen gaan door en ik blijf achter op het station.
- Verlies – Het overlijden van Erik Schuiteman, hij mijn allereerste coach en ik zijn eerste coachee. Hij was heel belangrijk voor mij en stond klaar voor mij en mijn familie bij alle life events, groot of klein. Hij was er voor mij tot aan het einde, dat gemis was rauw en blijft oneerlijk.
- 113 Hulplijn – Als vrijwilliger spreek ik mensen die radeloos en alleen worstelen met gedachten rondom suïcide, mensen die dit meemaken in hun directe omgeving. Al dragen we dat tijdens onze diensten als team, er zijn altijd verhalen en mensen die wat langer blijven resoneren. Bij mij kan het thema onrecht en onmacht me echt raken.
- Eigen patronen zijn onder andere de voedingsbodem, waarin ik de begeleiding van teams kan voorgaan. In het werken met complexe teamdynamieken moet ik blijvend verduren dat het ook iets met mij doet. Dit is voor mij echt een dualiteit: het is prachtig, eervol werk én het heeft een zware kant die soms toch nog als verrassing komt als die zich aandient.
- Teleurstelling als nieuwe opdrachten toch niet kunnen doorgaan, soms zelfs als we al wel waren gestart. Ook al is het vaak iets rondom budget en planning, doet het iets met mij en mijn energie. Het gaat in mijn werk vaak om mij (als instrument), dus een nee tegen en project voelt toch ook als een nee tegen mij als persoon.
Ook buiten werk merk ik de impact. Energie die ik geef aan mijn opdrachten is er niet meer voor mijn vrienden en gezin. Als heb ik hier bewustzijn op, het blijft een klus om de balans goed te krijgen en te houden.
Wat ik heb mogen leren en ontwikkelen 'in de put'
Zoals ik in de afgelopen jaren heb aangenomen is dat de polariteit niet gaat over donker óf licht, maar dat beide er tegelijk zijn. Met alles wat er speelt in zo een jaar, is er ook zingeving, leren, ontdekken, ervaren en groeien. Wat ik al schreef: er was bijvoorbeeld ook opluchting toen ik de sleutel had ingeleverd.
Terugkijkend was dit opluchting dat het moment van afscheid voorbij was. En zeker ook was het lucht, ruimte voor mijn eigen verlangen, mijn kracht, mijn pad. Terugkijkend zie ik het overnametraject als een tussenstap, die ik blijkbaar nodig heb gehad om helemaal op eigen benen te staan. Uit mijn nest, eerst op kamers met medestudenten, om daarna mijn eigen huis en thuis te maken.
De andere thema's en momenten hebben me grote stappen verder gebracht in mijn persoonlijk leiderschap. Ik heb mogen ervaren, aannemen en leren om:
- Teleurstelling niet als eindpunt te zien, maar als startpunt voor iets nieuws;
- Verlies niet weg te stoppen, maar te dragen;
- Spanning en weerstand in het werken niet te vermijden, maar er met open aanwezigheid bij te blijven. Iets dat buiten het werk ook heel helpend kan zijn trouwens.
En bovenal: dat ondernemen niet draait om alleen successen, maar om groeien door alles wat zich aandient. Elke stap die ik zet draagt een eigen succes in zich.
Waar ik nu sta
Na het eerste jaar ondernemen onder mijn eigen naam, heb ik deze zomer een stille re-branding gedaan naar IS•TO | Bureau. Deze naam gaat niet meer alleen over mij, maar over wat ik wil bijdragen: organisaties en mensen begeleiden van waar ze nu staan (IS) naar waar ze naartoe willen (TO).
Trots op waar ik mag zijn na het eerste jaar al. Dankbaar voor alle klanten en organisaties die mij het vertrouwen gaven en ook voor alle mensen die mij een welke manier dan ook hebben gesteund en geholpen. De nieuwsgierig naar alles wat nog komen gaat blijft.
Wil je meer lezen over persoonlijk leiderschap, of Transactionele Analyse? Bekijk ook mijn andere blogs op mijn overzichtspagina.
